Jedno oko na Maroko… drugie na Gibraltar, czyli pierwsze kroki w Tangerze

Naszą podróż po Maroku zaczynamy od Tangeru, miasta położonego zupełnie na północy kraju nad Cieśniną Gibraltarską. To miasto-legenda, funkcjonuje niejako na styku dwóch światów, Europy i Afryki. Lot z Beauvais trwa ponad dwie godziny. Czas w samolocie dłuży się niemiłosiernie, do tego samopoczucie coraz gorsze. Wszyscy śpią, a ja po raz kolejny wertuję przewodnik po Maroku i próbuję sobie wyobrazić, co czeka nas na miejscu. W końcu zaczynamy się zniżać, przez okienko widać gołe wysuszone słońcem tereny i góry. Przelatujemy nad miastem, Tanger wcale nie jest taki mały, białe domki zajmuje całkiem sporą przestrzeń.

Jazda taksówką trwa około godziny. Co ciekawe trafiamy na korki! A jazda w takich warunkach po marokańskich ulicach to nie lada wyczyn. Do tego chodniki oraz przydrożne knajpy pękają w szwach pod naporem… owiec! Jak się później dowiemy, trafiamy na Święto Owiec, które trwa tydzień. Rodziny tłumnie się odwiedzają, ale także hodowcy przyjeżdżają ze żywym inwentarzem, a ulice zamieniają się w jeden wielki targ. W pewnym momencie kierowca się zatrzymuje i jak gdyby nigdy nic wysiada. Udaje się do sklepu i wraca z wielką butlą gazową, którą ot tak prostu pakuje sobie do bagażnika. Jedziemy dalej. Po godzinie docieramy do Tangeru, taksówkarz podwozi nas pod samą medynę i tłumaczy, jak mamy dojść do naszego hostelu.

Nocleg mamy zarezerwowany wDar Jamel. Hostel położony jest na obrzeżach medyny, w odległości krótkiego spaceru od plaży. Cena za jeden nocleg ze śniadaniem to 42 Euro za pokój dwuosobowy, czyli 88 zł za osobę. Jest to nasz najdroższy nocleg w Maroku. Po przekroczeniu bramy medyny mamy się kierować na prawo i iść kawałek wzdłuż muru. Jest już ciemno, okolica wygląda nieco podejrzanie. Miejscowi cały czas się nam przyglądają i czasem zagadują. Po drodze mijamy inny hotel, który również był na mojej potencjalnej liście noclegowej, to Hotel Continental. Dochodzimy do małego placu, na którym stoi coś w rodzaju szubienicy. Jeszcze kilka kroków i stajemy przed wielką żelazną bramą Dar Jamel. Dzwonimy i za chwilę drzwi się otwierają, a my wchodzimy do środka… wrażenie jest niesamowite. To, co zastajemy wewnątrz przechodzi nasze najśmielsze oczekiwania, cały hostel urządzony w tradycyjnym marokańskim stylu, zarówno recepcja, lobby, jak i pokoje. Welcome to Morocco! – mówi właściciel i od razu daje nam klucze do pokoi. Oczywiście zapłacić możemy później. Chłopcy śpią na dole, Kasia i ja mamy do dyspozycji całkiem spory pokój na górze, w którym oprócz łóżka jest leżanka, szafa i stolik. W pokoju zastajemy ręczniki oraz szlafroki. Do dyspozycji gości jest tu również panoramiczny taras z widokiem na zatokę i medynę, na którym ma być serwowane śniadanie.

Wejście do naszego pokoju

Pokój żeński

Dar Jemeel mieści się w typowym marokańskim budynku o nazwie riad. Wszystkie pokoje otwierają się na wewnętrzny dziedziniec. Pokoje wyposażone są w łóżko z baldachimem, a ich wnętrza ozdobione są sztukaterią na suficie. Wi-Fi jest dostępne w całym budynku i jest bezpłatne, działa nawet całkiem szybko. Toaleta jest wspólna dla całego piętra, co jak się potem okaże, nie dla każdego jest to takie oczywiste.

Chwila na krótki odpoczynek oraz odświeżenie się po podróży i ruszamy w miasto. Co się działo potem oraz jak działają techniki manipulacyjne psedo-przewodników, wiecie już z poprzedniego posta: Just for friendship, just for help… czyli jak dać się nabrać na marokańskie techniki manipulacyjne. Udaje się nam, z drobną pomocą, znaleźć bardzo dobrą (ale i nieco droższą, bo prowadzoną pod turystów) restaurację, skonsumować pyszną harirę oraz najlepszy w całej podróży tadżin oraz zagłębić się w dość niebezpieczną część miasta, gdzie zaczyna się bójka między lokalsami, a z kieszeni jednego z nich wyskakuje nóż. Wszystko kończy się dobrze, pojawia się nasz “friend” i wskazuje drogę do kwaterki, po 22:00 jesteśmy już w hostelu. Jutro czeka nas intensywne zwiedzenie medyny, mimo to spać kładziemy się dopiero około 3 nad ranem:)

Następnego dnia wstajemy w miarę wcześnie, żeby spokojnie się spakować i zjeść śniadanie. W czasie mojej porannej toalety ktoś strasznie się do mnie dobija i szarpie za klamkę porządnie przy tym przeklinając. Wychodzę powoli z łazienki i nim dojdę do pokoju napada na mnie jakiś starszy pan z pretensją, że korzystam z jego łazienki, bo przecież to jest jego prywatna i przeznaczona tylko dla niego i jego córki. Zaczynam mu tłumaczyć, że wcale tak nie jest i że niestety musi się nią dzielić, gość robi się coraz bardziej nerwowy, zaczyna wręcz krzyczeć, co budzi kogoś na parterze. Wywiązuje się niezła awantura, po czym obrażony starszy pan stwierdza, że zgłosi sprawę do menedżera. My spokojnie szykujemy się dalej. Śniadanie serwowane jest na poddaszu z widokiem na port.