Al Dżamm, Berberowie i pustynna karawana, czyli pierwszy dzień wyprawy na Saharę

Okoliczne kajobrazy są naprawdę piękne, tu już nie ma złudzeń, jesteśmy na pustyni. Tylko te szary chmury… Czyżby miało padać???

Po wizycie u Berberyjek czas na obiad. Jedziemy do berberyjsiej restauracji, gdzie czeka na nas prawdziwy tradycyjny kuskus, tym razem z kurczakiem. Jedzenie jest naprawdę smaczne.

Po posiłku czas ruszać dalej w kierunku Douz. Zaczyna padać! Nie do wiary, deszcz na psutyni!!! Na horyzoncie kłębią się naprawdę ciemne chmury, wygląda, że wprost na nas gna niezła wichura. I co teraz? Jak widać nasz przewodnik i kierowca zupełnie się nie przejmują i proszą o wsiadanie do autokaru. Jedziemy… teren robi się coraz bardziej górzysty, widoki piękne, choć giną w mżawce, która stopniowo przeradza się w porządną ulewę, błyska się porządnie! Kierowca wytrwale sunie serpentynami, w niektórych miejscach trzeba pokonać małe jeziorka powstałe z oberwania chmury. Nie jest wesoło, wygląda to naprawdę przerażająco. Autobus z tyłu zaczyna przeciekać, woda leje się po podłodze.. przez szyby nic już nie widać, jakby ktoś non stop wylewał kubły wody.

Kierowca dzwoni do Douz, tam podobno świeci słońce. Uff.. To oznacza, że trzeba po prostu przejechać przez tę burzę, że gdzieś ta zlewa się kończy i faktycznie tak jest. Po jakimś czasie widać już przebłyski słońca. Na chwilę zatrzymujemy się w przydrożnym sklepiku, po raz pierwszy można kupić tu różę pustyni, czyli zlepione kryształki piasku, które pod wpływem wiatru się krystalizują tworząc piękne kształty przypominające kwiat róży. Jest całkiem chłodno… aż nie do wiary, że to Sahara.

Jedziemy dalej. Widoki za oknem przepiękne! Na tle ciemnych burzowych chmur pustynia wygląda niesamowicie.

DOUZ i karawana

Dojeżdżamy do Douz. W dawnych czasach miasto było ważnym miejscem postoju na transsaharyjskim szlaku karawanowym. Obecnie jest ośrodkiem turystycznym. Turyści mogą wjechać tu na pustynię na wielbłądzie, motocyklami lub pojazdem z napędem na cztery koła. Duz to także oaza z gajami palmowymi. Miasto słynie przede wszystkim z dorocznego Festiwalu Saharyjskiego, obywającego się w miesiącach zimowych. W czasie imprezy można poznać różne aspekty regionalnych tradycji, od tańców i muzyki do walk wielbłądów. Festiwal odbywa się od połowy lat 70-tych i w zamierzeniu miał być sposobem na zachowanie i podtrzymanie lokalnego dziedzictwa, ale wkrótce zaczął przyciągać rzesze gości z zagranicy. Przez resztę roku Duz, nie bez powody zwane bramą Sahary, żyje z organizowania pustynnych safari. Stąd na południe rozciąga się pustynia w najczystszym tego słowa znaczeniu: piaszczyste wydmy, oazy z palmami wokół nielicznych źródeł i niebo o niesamowitym odcieniu.  Co czwartek odbywa się też targ, na którym pojawiają się sprzedawcy z całej okolicy, można tu kupić wszystko, co wiąże się z Saharą: róże pustyni, szaty, sandały charakterystyczne dla regionu, smaczne daktyle oraz oczywiście wielbłądy.

W naszym programie jest jeszcze wieczorna karawana na wielbłądach. Mam mieszane uczucia, choć z opisu wynika, że ma ona trwać godzinę i naprawdę mamy znaleźć się w miejscu, gdzie dookoła nas widoczne będą tylko niekończące się piaszczyste wydmy. Dojeżdżamy do miejsca, z którego ma wyruszyć karawana. Wielbłądy już czekają. Kto chce może przebrać się w specjalny strój, czyli długą tunikę i turban, całość kosztuje 2 dinary. Ustawiam się w kolejkę, Michał rezygnuje. Miły Tunezyjczyk pomaga mi włożyć pasiak i zawiązać chustę. Zwarta i gotowa ruszam w kierunku wielbłądów.

Nasz przewodnik pokazuje jak należy się zachować przy wstawaniu i siadaniu zwierzęcia, jak się okazuje nie dla wszystkich jest to oczywiste. Wielbłądy siedzą w rządku i cierpliwie czekają na swój balast. Jak dla mnie nie wygląda to zachęcająco, niektóre zwierzęta wydają z siebie głośne dźwieki jakby się buntowały przeciwko temu, co się tu dzieje. Mi trafia się śliczny biały wielbłąd z przemiłym właścicielem. Jazda na wielbłądzie nie jest taka trudna, trzeba wczuć się w rytm, jedynie nie do końca wiadomo, jak takie zwierze może się zachować. Mój podobno jest bardzo spokojny, więc nie ma się czego bać, nie muszę wcale tak kurczowo trzymać się rączki:) Jazda po równym terenie jest całkiem przyjemna, ale gdy zaczynają się wydmy, to zaczyna się cała zabawa, rzuca na prawo i lewo! W końcu robimy postój, mamy czas na zdjęcia oraz nacieszenie się pustynnym piaskiem. Niestety po deszczy wydmy wyglądają nieco inaczej, na powierzchni stworzyła się mokra skorupa, która pęka, dopiero pod spodem można dokopać się do białego, drobnego piasku. Co ciekawa zaraz po zatrzymaniu się zza wydm wyłaniają się nastoletni chłopcy i próbują sprzedać nam colę lub namówić na zdjęcie z fenkiem:)

Wracamy już o zachodzie słońca. Szkoda, że nie możemy spędzić nocy pod saharyjskimi gwiazdami. W drodze powrotnej jeden wielbłąd się buntuje, na szczęście jadący na nim chłopak jest silny i daje radę się utrzymać. Mnie ta pustynna wyprawa nieco rozczarowuje, nieco inaczej to sobie wyobrażałam. Miałam nadzieję, że pojedziemy dalej i że nie będzie czuć tak bardzo komercji. Tak, z jednej strony są biedne zwierzęta wykorzystywane niczym maszynki do robienia pieniędzy, z drugiej ludzie, którzy chcą zarobić na utrzymanie. Tylko ile tych naszych pieniędzy tak naprawdę trafia do ich kieszeni, a ile inkasują pośrednicy? No właśnie… Kiedy wsiadamy do autobusu, jakiś dziwny zapach zaczyna unosić się w środku, coś śmierdzi… okazuje się, że ci, co nie wzięli tunik przynieśli na swoich spodniach zapach z wielbłądzich siedzień, a fu:)

Wracamy do Douz, tu mamy nocleg. Baza noclegowa w tym mieście jest spora, mijamy naprawdę piękne pięciogwiazdkowe hotele. My zostajemy zakwaterowani w Yasmin Golden, hotelu trzygowiazdkowym. Hotel wydaje się być w porządku, ma dwa baseny, w tym jeden termalny. Dostajemy pokój nr 134, standard jest oczywiście niższy niż w Skanes, jednak na jedną noc może być. Klimatyzacja działa, jest w miarę czysto, jedynie prysznic budzi moje zastrzeżenia. Na szczęście nic po ścianach czy podłodze nic nie przemyka, więc jest ok.