Jeep Safari, czyli Gwiezdne Wojny pośrodku pustyni oraz piękne Góry Atlas

Jeep Safari… oł je… kosmiczna prędkość po pustynnych wydmach wprost do wioski Gwiezdnych Wojen. Nawet mi, nie-fance tejże serii, taka perspektywa bardzo się podoba. Jeepy już czekają. Trzeba wsiadać szóstkami, najlżejsze osoby, czyli my kobiety oczywiście, wędrują na sam tył, w środku zasiadają panowie, koleżance koło kierowcy się poszczęściło, będzie miała niezłą jazdę i widoki;) Powoli ruszamy przez miasteczko, by wjechać na szutrową drogą coraz bardziej przybliżającą nas do prawdziwego rajdu. Nasz kierowca nieco się ociąga, nagle zostajemy na szarym końcu, podcza gdy reszta ostro pędzi i tylko kurz widać z daleka. Może by tak zagadnąć i powiedzieć, że my się przecież wcale nie boimy, chociaż ja nie jestem tego taka pewna;)

Próbujemy mu tłumaczyć, że może więcej gazu, może szybciej, niech przyciśnie… niestety ciężko się dogadać, kierowca mówi tylko po francusku i to też niezbyt składnie. To teraz inaczej, pokazujemy o co chodzi i chyba rozumie, bo jak się okazuje to bardzo niebezpieczne i on nie może. Tylko ciekawe dlaczego reszta tak wystartowała? Może chodzi o bakszysz?  A może o samochód, droga kiepska, więc pewnie przy tego typu szaleństwach może nieco ucierpieć, mimo że to jeep. Wjeżdżamy na piaszczystą trasę i wydmy, ok… prędkość trochę wzrasta. Widoki za oknem bardzo pustynne, robi się gorąco. Jeepy miały być z klimatyzacją, i są… klimatyzacją zewnętrzną;)

 

Pierwszy przystanek jest przy jakimś bazarku. Chwila na rozprostowanie nóg i nacieszenie oka widokami. W sklepiku można kupić przeróżne wyroby, od koralików, przez chusty aż do ręcznie (chyba) tkanych kilimów. Jest nawet toaleta, która tak naprawdę przypomina wychodek z dziurą w ziemi. Jak się okazuje, za takie “udogodnienie” trzeba zapłacić. Oburzenie co poniektórych widać wyraźnie na twarzach, zsikam się, a dinaram nie dam;) Na postoju widzimy, że niektóre pojazdy są jednak lepsze, napęd na cztery koła robi swoje, tak więc pewnie o to tu chodzi.

Moje zdjęcie z jeepem wprawia jego właściciela w lekkie zdenerowwanie, coś pokazuje, macha rękami… wygląda na to, że nie można wchodzić na zderzak. No dobrze, widać, że nasz kierowca o swoje autko badzo się trzęsie. Pierwszy raz widzę tu psy. Dwa małe kundelki zabierają się za jakąś stertę ryb, tak to są ryby:) Ruszamy dalej, wjeżdżamy coraz bardziej w głąb pustyni, gdzie pojawiają się coraz większe wydmy, poruszamy się po trasie, gdzie kiedyś rozgrywany był rajd Paryż-Dakar. I tu nagle kierowca dodaje gazu i zaczyna wjeżdżać na coraz większe górki, ależ trzęsie! Pasy obowiązkowe i mocny uścisk fotela przede mną. Jazda robi się coraz bardziej szaleńcza, kierowca stawia auto wręcz do pionu i w takiej pozycji zjeżdzą z wydm, podczas wjazdu prawie leżymy na plecach, a przez przednią szybę oglądamy tylko niebo. Kąt nachylenia rzędu siedemdziesięciu i więcej stopni to norma. Bokiem też nie inaczej, przechylenie samochodu to blisko czterdzieści pięć stopni, czy oby nie przekoziołkujemy??? Adrenalina jest na pewno! To istny popis zawodowego kierowcy.

W końcu dojeżdżamy do wioski George’a Lucasa. Aby zobaczyć krajobrazy pustynnej planety Tatooine, na której Luke Skywalker stawiał pierwsze kroki jako rycerz Jedi nie potrzeba wcale mieć statku kosmicznego, wystarczy dotrzeć tu w podobny sposób jak my. Ten oto krajobraz przekonał Georga Lucasa, aby nakręcić tu niektóre sceny trylogii Gwiezdnych Wojen. Na potrzeby filmu w latach siedemdziesiątych wybudowano tu miasteczko”, które obecnie jest może nieco już zrujnowane, gdyż przez lata nikt o nie nie dbał, jednak nadal robi wrażenie. Zostało zbudowane dość prostymi środkami i przy bliższym spojrzeniu może zaskakiwać, że to był kiedyś plan filmowy. Była tu także szosa dojazdowa przez pustynię oraz pas startowy dla samolotów, a ekipa filmowa stacjonowała w oazie, mnóstwo mieszkańców Nefty i Tozeur miało dzięki temu przedsięwzięciu pracę. Niewątpliwie dla wielbicieli Gwiezdnych Wojen to nie lada gratka. Co dziwi, nie ma tu nigdzie żadnego straganu z pamiątkami z filmu, można za to kupić wodę, róże pustyni i inne minerały.

Krajobraz zaczyna się zmieniać, na horyzoncie majaczy zarys górskich pasm, to Góry Atlas przepięknie wplatające się w pustynny krajobraz. Widoki zapierają dech w piersiach, dosłownie.